Είχα ακούσει ότι το οδικό δίκτυο στην Κρήτη είναι δύσκολο, αλλά δεν είχα ιδέα για το πόσο δύσκολη θα μπορούσε να είναι η οδήγηση με μηχανάκι, ακόμα και αν πρόκειται μόνο για 50 χιλιόμετρα απόσταση. Το νησί είναι πολύ όμορφο και οι δρόμοι που συνδέουν τις κύριες πόλεις, όπως το Ρέθυμνο με τα Χανιά ή το Ηράκλειο, είναι αρκετά καλοί για έναν τουρίστα, για να νοικιάσει ένα αυτοκίνητο και να αισθανθεί ασφαλής.
Ωστόσο, το οδικό δίκτυο που συνδέει τα χωριά δεν είναι τόσο καλό. Στην πραγματικότητα, μοιάζει με το οδικό δίκτυο των περισσότερων ελληνικών νησιών, αλλά το πρόβλημα είναι ότι η Κρήτη είναι ένα πολύ μεγάλο νησί. Οι δρόμοι είναι στενοί, με επικίνδυνες στροφές κοντά σε γκρεμούς. Φυσικά, δεν υπάρχει κίνδυνος εάν κανείς οδηγεί προσεκτικά και δεν βιάζεται.
Αλλά όταν ήμουν εγώ στην Κρήτη, στα Χανιά για τις διακοπές μου, δεν τα ήξερα όλα αυτά. Ήθελα απλώς να επισκεφτώ έναν φίλο μου, τον Γιώργο, ο οποίος βρισκόταν στα Σφακιά, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη με θέα στο Λιβυκό Πέλαγος. Έτσι, κοίταξα στον χάρτη και είδα ότι η απόσταση ήταν περίπου 70 χιλιόμετρα. Δεν είχα αυτοκίνητο και γι’ αυτό αποφάσισα να νοικιάσω μηχανάκι. Σκέφτηκα ότι αυτό το μέσο μεταφοράς θα ήταν ιδανικό για ένα νησί και μάλιστα σε μια μικρή απόσταση όπως αυτή που επρόκειτο να κάνω. Έτσι, ξύπνησα το πρωί, κολύμπησα στη θάλασσα και μετά, περίπου στις 5 το απόγευμα, πήρα το μηχανάκι για να επισκεφτώ τον φίλο μου και να πιώ έναν καφέ μαζί του σε ένα ωραίο καφέ στα Σφακιά με θέα τη θάλασσα που συνδέει την Ευρώπη με την Αφρική.
Φαντάστηκα ότι θα ήταν τόσο απλό και εύκολο. Είπα στον Γιώργο ότι θα ήμουν εκεί γύρω στις 6 το απόγευμα. Δεν γνώριζε ούτε εκείνος το δύσκολο οδικό δίκτυο, οπότε δεν με συμβούλεψε να είμαι προσεκτική και μου είπε μόνο ότι με περίμενε. Το υπόλοιπο ήταν ένας εφιάλτης. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να διατηρήσω μια ταχύτητα μεγαλύτερη από 30 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ το κινητό μου ξέμεινε από μπαταρία. Οδηγούσα και σκεφτόμουν ότι η διαδρομή ήταν ατελείωτη. Είχα πονοκέφαλο, αλλά προσπαθούσα να μείνω συγκεντρωμένη και να μην κοιτάζω συνεχώς το ρολόι μου, ξέροντας ότι θα αργούσα. Σε κάθε στροφή, έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν θα αποφάσιζα να πάω στα Σφακιά, αν ήξερα πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος. Αλλά τώρα ήμουν στο δρόμο, και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Τελικά έφτασα στα Σφακιά μετά από 2,5 ώρες. Ήμουν κουρασμένη και νευριασμένη, ενώ δεν μου περνούσε καν από το μυαλό να επιστρέψω μέσα στη νύχτα στα Χανιά. Πέντε ώρες μέσα σε μια μέρα με το μηχανάκι ήταν κάτι υπερβολικό για μένα. Ήπια ένα ποτό για να χαλαρώσω και μετά ζήτησα από τον φίλο μου να με φιλοξενήσει στο σπίτι του για τη νύχτα. Συμφώνησε αμέσως. Είχε ανησυχήσει πολύ γιατί, κατά τη διάρκεια της καθυστέρησής μου, προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου, αλλά το τηλέφωνό μου δεν είχε μπαταρία. Μου είπε ότι οι ντόπιοι του εξήγησαν πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο δρόμος και πόσα ατυχήματα συμβαίνουν το καλοκαίρι. Αλλά ακόμη και αν είχα μπαταρία, σε πολλά σημεία του δρόμου δεν έχει σήμα.
Παρά τη μικρή αυτή περιπέτεια, πρέπει να παραδεχτώ ότι τα Σφακιά είναι μια όμορφη παραθαλάσσια πόλη με εξωτική ατμόσφαιρα. Αν θα το ξαναέκανα; Κατά πάσα πιθανότητα ναι. Απλώς, θα είχα προνοήσει για ενοικίαση αυτοκινήτου αντί μοτοσυκλέτας, για να είναι η διαδρομή πολύ πιο άνετη και φυσικά ασφαλής.
